Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Opolu

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 16 września 2013 r.

Sąd Rejonowy w Opolu w II Wydziale Karnym w składzie

Przewodniczący: SSR Małgorzata Marciniak

Protokolant: sekr. sąd. Bożena Dybała

bez obecności prokuratora Prokuratury Rejonowej w Opolu zawiadomionego prawidłowo

po rozpoznaniu w dniach: 25.04.2013 r., 1.07.2013 r., 12.09.2013 r. sprawy:

1.)  P. K., s. M.i B.zd.K., ur. (...)w O.

2.)  R. K., s. M.i B.zd. K., ur. (...)w O.

oskarżonych o to, że:

w dniu 16 czerwca 2012 r. w C., działając wspólnie i w porozumieniu wzięli udział w pobiciu A. S. w ten sposób, że uderzali go rękami po twarzy i kopali nogami po głowie i plecach, w następstwie czego pokrzywdzony doznał powierzchownych zadrapań naskórka twarzy, stłuczenia nadgarstka prawego i ręki lewej, a powyższe obrażenia spowodowały naruszenie czynności narządów ciała i rozstrój zdrowia trwający nie dłużej niż 7 (siedem) dni,

tj. o przestępstwo z art. 158 § 1 kk i art. 157 § 2 kk w zw. z art. 11 § 2kk

I.  uznaje oskarżonego P. K. za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu, opisanego w części wstępnej wyroku, z tym że przyjmuje ponadto, iż naraził on pokrzywdzonego A. S. na bezpośrednie niebezpieczeństwo nastąpienia skutku określonego w art. 156 § 1 kk lub art. 157 § 1 kk, tj. występku z art. 158 § 1 kk i art. 157 § 2 kk w zw. z art. 11 § 2 kk i za to na podstawie art. 158 § 1 kk przy zast. art. 11 § 3 kk orzeka karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności,

II.  na podstawie art. 69 § 1 i 2 k.k. i art. 70 § 1 pkt 1 k.k. wykonanie orzeczonej oskarżonemu P. K. kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesza na okres próby 3 (trzech) lat,

III.  na podstawie art. 71 § 1 k.k. orzeka wobec oskarżonego P. K. karę grzywny w wysokości 50 (pięćdziesięciu) stawek dziennych ustalając wymiar jednej stawki na kwotę 10 (dziesięciu) zł,

IV.  uznaje oskarżonego R. K. za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu, opisanego w części wstępnej wyroku, z tym że przyjmuje ponadto, iż naraził on pokrzywdzonego A. S. na bezpośrednie niebezpieczeństwo nastąpienia skutku określonego w art. 156 § 1 kk lub art. 157 § 1 kk, tj. występku z art. 158 § 1 kk i art. 157 § 2 kk w zw. z art. 11 § 2 kk i za to na podstawie art. 158 § 1 kk przy zast. art. 11 § 3 kk orzeka karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności,

V.  na podstawie art. 69 § 1 i 2 k.k. i art. 70 § 1 pkt 1 k.k. wykonanie orzeczonej oskarżonemu R. K. kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesza na okres próby 3 (trzech) lat,

VI.  na podstawie art. 71 § 1 k.k. orzeka wobec oskarżonego R. K. karę grzywny w wysokości 50 (pięćdziesięciu) stawek dziennych ustalając wymiar jednej stawki na kwotę 10 (dziesięciu) zł,

VII.  na podstawie art. 627 k.p.k. oraz art. 2 ust 1 pkt 3 i art. 3 ust. 2 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (tekst jednolity Dz. U. z 1983 r. Nr 49, poz. 223 z późn. zm.) zasądza od oskarżonego P. K. na rzecz Skarbu Państwa opłatę w kwocie 230 zł., a w pozostałym zakresie na podstawie art. 624 § 1 kpk zwalnia oskarżonego od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów procesu,

VIII.  na podstawie art. 627 k.p.k. oraz art. 2 ust 1 pkt 3 i art. 3 ust. 2 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (tekst jednolity Dz. U. z 1983 r. Nr 49, poz. 223 z późn. zm.) zasądza od oskarżonego R. K. na rzecz Skarbu Państwa opłatę w kwocie 230 zł., a w pozostałym zakresie na podstawie art. 624 § 1 kpk zwalnia oskarżonego od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów procesu.

Sygn. akt II K 1199/12

UZASADNIENIE

W toku przeprowadzonego postępowania dowodowego Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 16 czerwca 2012 r. mieszkańcy C. oraz przyjezdni goście, zebrali się w barze Centrum, przy ul. (...), znajdującym się w tej miejscowości, aby obejrzeć mecz piłkarski nożnej, rozgrywany podczas Mistrzostw Europy w P. (...). Do baru tego przyszedł m.in. pokrzywdzony A. S. oraz oskarżeni P. K. i R. K..

Około godz. 22.00 po zakończonym meczu, pokrzywdzony A. S. powziął informację, iż w barze na posadzce, leży w kałuży krwi jego znajomy K. K.. Jak się potem okazało został on uderzony nagle, z boku, w szczękę z lewej strony. Po zadanym ciosie stracił przytomność, nie rozpoznając sprawcy. Kiedy do baru wszedł A. S. zobaczył swojego znajomego nieprzytomnego, leżącego na podłodze z głową we krwi i drżącymi nogami. W barze byli wtedy obecni bracia P. i R. K., dlatego też to na nich padło podejrzenie, iż zaatakowali K. K.. A. S. zwrócił się więc do oskarżonych słowami: „coście zrobili” oraz postanowił ująć ich do czasu przyjazdu policji, która w międzyczasie została wezwana. Z uwagi na to, iż oskarżeni chcieli się oddalić z miejsca zdarzenia, przed wejściem do baru zaatakowali pokrzywdzonego A. S.. Przewrócili go na trawnik. Jeden z oskarżonych klęczał na leżącym pokrzywdzonym, trzymając go i bijąc rękoma po twarzy, zadając co najmniej 5-6 ciosów, a drugi kopał, co najmniej 2-3 razy pokrzywdzonego po głowie i plecach. A. S. zasłaniał głowę rękoma, przez zadawanymi ciosami oraz krzyczał aby wezwać policję. Nie był w stanie sam oswobodzić się od atakujących go oskarżonych. Pomogli mu w tym obecni w barze w C. R. W. (1), który odciągnął jednego z napastników, kopiącego pokrzywdzonego, oraz L. S., który odciągnął drugiego z oskarżonych. Na miejsce zdarzenia przyjechało pogotowie, które zabrało K. K. do szpitala oraz policja, która spisała oskarżonych.

Dowód:

- zeznania świadka A. S. k. 120, 2-3, 69

- zeznania świadka K. K. k. 128, 9

- zeznania świadka R. W. (1) k. 129-130, 22

- zeznania świadka L. S. k. 130, 23

- zeznania świadka J. W. k. 131-132, 24

- zeznania świadka P. D. k. 132, 65

- zeznania świadka M. S. k. 142

- zeznania świadka A. C. k. 142, 25

- zeznania świadka J. C. k. 129, 20

- zeznania świadka R. S. k. 132, 27

-zeznania świadka A. T. k. 132, 54

- zeznania świadka L. D. k. 132, 64

- dokumentacja medyczna K. K. k. 13-14, 46-52

- opinia dotycząca K. K. k. 18

- postanowienie o umorzeniu w części k. 84

W wyniku zadawanych ciosów i kopnięć pokrzywdzony doznał powierzchniowych zadrapań naskórka twarzy, stłuczenia nadgarstka prawego i ręki lewej, a powyższe obrażenia spowodowały naruszenie czynności narządów ciała i rozstrój zdrowia, trwający nie dłużej niż 7 dni.

Dowód:

- opinia biegłego dotycząca A. S. k. 71

- dokumentacja medyczna A. S. k. 114-115

Oskarżony P. K. w toku postępowania przygotowawczego nie przyznał się do pobicia K. K.. Nie przyznał się również do pobicia A. S. oraz skorzystał z przysługującego mu prawa do odmowy składania wyjaśnień. W toku postępowania sądowego oskarżony P. K. nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu oraz wyjaśnił, że byli z bratem w barze, gdzie odbywał się mecz, wypili trzy piwa. Później podszedł do nich pan A. S. zaczął ich wyzywać słowami „wy świnie co wyście porobili”. Chciał oskarżonych zatrzymać, bo jakiś człowiek leżał w barze na ziemi, natomiast oni chcieli pójść do domu. Później przyjechała policja i spisała oskarżonych. Oskarżony nie widział obrażeń ciała u A. S., wie że pogotowie przyjechało do K. K., ale nie wie co się wydarzyło.

Dowód:

- wyjaśnienia oskarżonego P. K. k. 59, 75, 108-109,

Oskarżony R. K. w toku postępowania przygotowawczego nie przyznał się do pobicia K. K.. Nie przyznał się również do pobicia A. S. oraz skorzystał z przysługującego mu prawa do odmowy składania wyjaśnień. W toku postępowania sądowego oskarżony R. K. nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu oraz wyjaśnił, że byli z bratem w barze gdzie odbywa się mecz, wypili trzy piwa. Później podszedł do nich pan A. S. zaczął ich łapać za ręce, chcąc zatrzymać, podczas gdy oni chcieli udać się do domu. Doszło więc do szarpaniny, która przeniosła się na zewnątrz baru. Oskarżony nie kojarzy upadku pokrzywdzonego. Jego zdaniem A. S. nie zgłaszał pretensji w związku z obrażeniami ciała u siebie.

Dowód:

- wyjaśnienia oskarżonego R. K. k. 62, 77, 108-109

Oskarżony P. K. urodził się 28 czerwca 1975 r. w O.. Posiada wykształcenie zawodowe, jest murarzem, prowadzi gospodarstwo rolne z dochodem 2.500 zł. Jest żonaty ma troje dzieci. Posiada samochód F. (...). Nie był on karany sądownie.

Oskarżony R. K. urodził się 29 września 1981 r. w O.. Posiada wykształcenie zawodowe, jest murarzem, zatrudniony w charakterze hydraulika z wynagrodzeniem 1.400 zł. Jest rozwiedziony, posiada na utrzymaniu córkę. Jest właścicielem samochodów A. (...) i O. (...). Był on karany sądownie.

Dowód:

- dane osobowe k. 81

- dane o karalności k. 33, 40

Wobec powyższego Sąd zważył co następuje:

Oskarżeni stanęli pod zarzutem tego, że w dniu 16 czerwca 2012 r. w C., działając wspólnie i w porozumieniu wzięli udział w pobiciu A. S. w ten sposób, że uderzali go rękami po twarzy i kopali nogami po głowie i plecach, w następstwie czego pokrzywdzony doznał powierzchownych zadrapań naskórka twarzy, stłuczenia nadgarstka prawego i ręki lewej, a powyższe obrażenia spowodowały naruszenie czynności narządów ciała i rozstrój zdrowia trwający nie dłużej niż 7 (siedem) dni, tj. o przestępstwo z art. 158 § 1 kk i art. 157 § 2 kk w zw. z art. 11 § 2kk

Sąd co do obu wyżej wymienionych oskarżonych zmienił opis czynu przyjmując ponadto, iż oskarżeni swoim czynem narazili pokrzywdzonego na bezpośrednie niebezpieczeństwo nastąpienia skutku określonego w art. 156 § 1 kk lub art. 157 § 1 kk. Należało bowiem wskazać na realizację przez oskarżonych wszystkich ustawowych znamion występku z art. 158 § 1 kk, a jednocześnie oddać w kwalifikacji prawnej czynu całą kryminalną zawartość bezprawności czynu. Oskarżeni nie tylko spowodowali u pokrzywdzonego lekkie uszkodzenie ciała ale zadając mu wielokrotnie ciosy w okolice głowy i pleców narazili go na skutek w postaci ciężkiego lub średniego uszkodzenia ciała. Głowa jest bowiem newralgicznym, delikatnym organem, mogącym z łatwością ulec poważnym uszkodzeniom i nieść za sobą konsekwencje w postaci np. uszkodzenia wzroku, słuchu itp.

Niekwestionowanymi dowodami wskazującymi na sprawstwo i winę oskarżonych są: zeznania świadków: A. S. k. 120, 2-3, 69, K. K. k. 128, 9, R. W. (1) k. 129-130, 22, L. S. k. 130, 23, J. W. k. 131-132, 24, P. D. k. 132, 65, M. S. k. 142, A. C. k. 142, 25, J. C. k. 129, 20, R. S. k. 132, 27, A. T. k. 132, 54, L. D. k. 132, 64, a także inne dowody przeprowadzone w toku postępowania tj.: dokumentacja medyczna K. K. k. 13-14, 46-52, opinia dotycząca K. K. k. 18, postanowienie o umorzeniu w części k. 84, opinia biegłego dotycząca A. S. k. 71, dokumentacja medyczna A. S. k. 114-115.

Sąd dał powyższym dowodom wiarę w całości. Są one bowiem spójne i dają logiczny obraz przebiegu zdarzeń. Zaznaczyć należy, iż zdarzenia będące przedmiotem niniejszego postępowania miało charakter dynamiczny. Niektórzy widzieli to zdarzenie od początku, a niektórzy świadkowie dopiero od pewnego etapu. Od momentu wyjścia z baru pokrzywdzonego i oskarżonych zdarzenia obserwował świadek R. W. (1). Moment bicie i kopania pokrzywdzonego przez oskarżonych oraz obrażenia ciała u pokrzywdzonego zaobserwował świadek L. S. i J. W.. Dokładnie widział to zdarzenie świadek A. C.. Inni świadkowie widzieli zdarzenie na pewnym jego etapie albo jego skutki w postaci pękniętej wargi pokrzywdzonego A. S., z której leciała krew, ran na czole. Niemniej jednak zeznania wszystkich świadków złożyły się na jedną logiczną całość, potwierdzając jednoznacznie, iż to A. S. został zaatakowany przez dwóch napastników, przed którymi się nie był w stanie obronić. Napastników odciągnęli od pokrzywdzonego, oswabadzając go, dopiero R. W. (1) i L. S..

Jeżeli chodzi o obrażenia ciała u K. K. to należy wskazać, iż Prokuratura Rejonowa w Opolu w tym zakresie umorzyła postępowanie. Kwestia ta nie była więc przedmiotem badania Sądu.

Wyjaśnieniom oskarżonych Sąd dał im wiarę w zakresie, iż w dniu 16 czerwca 2013 r. byli oni w barze Centrum w C., gdzie spożywali piwa. Dał im także wiarę, iż mieli oni kontakt z pokrzywdzonym A. S.. Wyjaśnienia oskarżonych w tej części potwierdzili bowiem inni świadkowie. Oskarżony P. K. milczeniem pominął kwestię co działo się na dworze przed barem. Sąd nie dał wiary temu oskarżonemu, iż A. S. przytrzymywał oskarżonych, a oni się wyrywali bo chcieli iść do domu i na tym zdarzenie się zakończyło. W/w świadkowie, którym Sąd dał wiarę zeznali bowiem, iż zdarzenie miało swój dalszy ciąg, tj. oskarżeni przewrócili pokrzywdzonego na ziemię i leżącego bili i kopali, a oswobodzić go dopiero zdołali R. W. (2) i L. S.. Drugi oskarżony tj. R. K. wyjaśnił jedynie o tym, iż pomiędzy nimi a A. S. doszło do szarpaniny przed barem w C.. Sąd jednak wyjaśnieniom, w tej części nie dał wiary, gdyż nie można mówić jedynie o szarpaninie, w sytuacji gdy oskarżeni przewrócili pokrzywdzonego, jeden z nich na nim klęczał i go bił, a drugi z oskarżonych kopał pokrzywdzonego. Taki opis zdarzeń podali wiarygodni świadkowie. Sprzeczności z zeznaniami świadków i pozostałymi dowodami np. w postaci dokumentacji medycznej i opinii biegłych sądowych, uznał za przyjętą przez nich linię obrony. Nie znalazły one bowiem potwierdzenia w dowodach, którym Sąd dał wiarę. Żaden z licznych świadków nie potwierdził wersji wydarzeń przedstawionej przez pokrzywdzonych. Świadkowie natomiast jednoznacznie wskazywali na oskarżonych jako na agresorów, natomiast pokrzywdzonego jako osobę napadniętą.

Podejmując analizę prawną należy wskazać, iż przez pobicie należy rozumieć czynną napaść przynajmniej dwóch osób na jedną osobę albo grupy osób na grupę, przy czym w tym ostatnim wypadku do atakujących należy przewaga. W odróżnieniu od bójki, w wypadku pobicia można jednoznacznie wskazać na atakujących i broniącego (broniących) się.

Podmiotem przestępstw określonych w art. 158 § 1-3 k.k. jest każdy, kto w jakikolwiek sposób bierze udział w bójce lub pobiciu, niezależnie od tego, czy jego osobisty udział wykazuje cechy działania niebezpiecznego dla życia człowieka lub jego zdrowia, a także niezależnie od tego, czy można mu przypisać zadanie ciosu powodującego następstwa, o których jest mowa w art. 158 § 2 lub 3 k.k. Odpowiedzialność za udział w bójce lub pobiciu ma charakter wspólnej odpowiedzialności biorących w takim zdarzeniu udział.

Do przyjęcia udziału w bójce lub pobiciu nie jest konieczne, aby konkretna osoba zadała innej osobie (innemu uczestnikowi bójki lub napadniętemu przy pobiciu) cios w postaci uderzenia, kopnięcia itp. Do przyjęcia uczestnictwa w bójce lub pobiciu wystarczy "świadome połączenie działania jednego ze sprawców z działaniem drugiego człowieka lub większej grupy osób przeciwko innemu człowiekowi lub grupie ludzi (...)" - wyrok SN z 28 lipca 1972 r. (Rw 692/72, OSNKW 1972, nr 11, poz. 181), a także wyrok SA w Białymstoku z 25 listopada 1997 r. (II AKa 85/97, OSA 1998, z. 10, poz. 56).

Właściwie oddaje znaczenie znamienia udziału w pobiciu stanowisko zawarte w wyroku SA w Krakowie z 12 października 2000 r. (II AKa 169/2000, KZS 2000, z. 11, poz. 42). Sąd Apelacyjny stwierdził: "Udziałem w pobiciu jest każda forma kierowanego wolą udziału w grupie napastniczej, bowiem obecność każdego jej uczestnika zwiększa przewagę napastników i przez to ułatwia im dokonanie pobicia, zadawanie razów, a wzmaga niebezpieczeństwo nastąpienia skutków w zdrowiu ofiar. Rozmaitość form zachowania, aktywność każdego z uczestników, zadawane razy, ich ilość i skutki mają znaczenie dla oznaczenia stopnia winy każdego z nich, więc i kary, ale nie są one znamienne dla bytu tego przestępstwa". Zob. także wyrok SA w Krakowie z 1 marca 2001 r. (II AKa 227/2000, KZS 2001, z. 4, poz. 25).

Posłużenie się w art. 158 k.k. pojęciem "udział" wpływa na kwalifikację określonych postaci zachowania jako sprawstwa, podżegania i pomocnictwa. Niektóre postacie współdziałania, które w wypadku innych typów byłyby zakwalifikowane jako podżeganie lub pomocnictwo, realizują znamiona postaci sprawczej "udziału" w bójce lub pobiciu. "Zagrzewanie"bijących się do kontynuowania bójki lub pobicia, zgodnie z przyjętym orzecznictwem stanowi sprawstwo, a nie podżeganie lub pomocnictwo słowem.

Tak jak w wypadku wszystkich przestępstw skutkowych, także w przypadku przestępstwa udziału w bójce lub pobiciu, konieczne jest ustalenie powiązania pomiędzy zachowaniem i skutkiem, z tym jednakże, że w wypadku tych przestępstw musi zachodzić związek pomiędzy zbiorowym działaniem uczestników bójki lub pobicia a opisanym w ustawie skutkiem. Jednakże, jak słusznie zwraca uwagę SA w Łodziw wyroku z 21 września 2000 r. (II AKa 35/2000, Prok. i Pr. 2001, nr 6, poz. 21, dodatek), że związek przyczynowy nie musi zachodzić pomiędzy zachowaniem poszczególnego sprawcy a skutkiem.

Znamiona strony podmiotowej są tak skonstruowane, iż przestępstwo określone w art. 158 § 1 k.k. może być popełnione tylko umyślnie. Sprawca bierze umyślnie udział w bójce lub w pobiciu ze świadomością, że bójka lub pobicie zagraża bezpośrednio życiu lub w poważnym stopniu zdrowiu człowieka i tego chce lub przynajmniej na to się godzi. (zob. Kodeks karny, Cześć szczególna pod red. A. Zolla, Zakamycze 1999, s. 294-301)

Zasadne jest także zwrócenie uwagi na inne orzeczenia sądów, i tak np. SA w Krakowiew wyroku z dnia 29.06.2010 r., sygn. akt Aka 69/10, KZS 2010/9/28 stwierdził, iż: „Przepis art. 158 § 1 k.k. nie określa sposobu udziału w pobiciu (a także w bójce), co oznacza, że może to być każda forma świadomego współdziałania uczestników pobicia, a w jej ramach również każdy środek użyty do ataku na inną osobę (inne osoby), jeżeli wspólne działanie powoduje narażenie człowieka na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia albo nastąpienia skutku wskazanego w art. 156 § 1 lub w art. 157 § 1 k.k. Do przypisania udziału sprawcy w pobiciu nie jest konieczne udowodnienie, iż zadał on pokrzywdzonemu lub pokrzywdzonym cios w postaci uderzenia, kopnięcia itp., a wystarczające jest świadome połączenie działania jednego ze sprawców z działaniem drugiego człowieka lub większej grupy osób przeciwko innemu człowiekowi lub grupie osób. (…) Odpowiedzialność za udział w pobiciu ma charakter wspólnej odpowiedzialności za następstwa działania, co stanowi odstępstwo od zasady indywidualizacji odpowiedzialności karnej. Sprawcy odpowiadają niezależnie od tego, czy można ustalić, który z nich spowodował konkretne następstwa, ale pod warunkiem, że każdy z nich możliwość nastąpienia ich przewidywał albo mógł i powinien był przewidzieć”.

W wyroku z dnia 11.09.2008 r. SA w Krakowie, sygn. akt II Aka 124/08, KZS 2008/10/39 wskazał, że: „Dla bytu przestępstwa z art. 158 § 1 k.k. nie jest konieczne zadawanie uderzeń czy kopnięć. Wystarczające jest działanie skierowane choćby przeciwko jednemu z pokrzywdzonych, mieszczące się we wspólnym zamiarze sprawców i tożsamości zdarzenia. Jest to przestępstwo z narażenia na niebezpieczeństwo skutków przewidzianych w tym przepisie”.

Podobnie wypowiedział się tenże sąd w wyroku z dnia 13.02.2008 r., sygn. akt II Aka 5/08, KZS 2008/3/31: „Podmiotem przestępstw z art. 158 § 1-3 k.k. jest każdy, kto w jakikolwiek sposób bierze udział w bójce lub pobiciu, niezależnie od tego czy jego osobisty udział wykazuje cechy działania niebezpiecznego dla życia lub zdrowia człowieka, a także niezależnie od tego czy można mu przypisać zadanie ciosu powodującego następstwa, o których mowa w § 2 lub 3 art. 158 k.k. Odpowiedzialność za udział w bójce lub pobiciu ma charakter wspólnej odpowiedzialności osób biorących udział w takim zdarzeniu”.

Co do spowodowania skutku określonego w przepisie art. 158 § 1 kk SA w Lubliniew wyroku z dnia 16.06.2006 r., sygn. akt II Aka 166/06, KZS 2006/12/35 stwierdził, iż: „Wbrew twierdzeniu obrońcy brutalne bicie rękami, a w szczególności kopanie pokrzywdzonego w różne części ciała daje podstawę do uznania, iż takie zachowanie sprowadza niebezpieczeństwo wystąpienia skutków określonych w przepisie art. 158 § 1 k.k. Nie stwierdzenie widocznych obrażeń w żadnym wypadku nie dyskredytuje takiego stanowiska. Nie jest to przestępstwo skutkowe, lecz przestępstwo spowodowania narażenia nastąpienia określonych następstw”.

Oskarżeni swoim zachowaniem doprowadzili do czegoś więcej niż w opisanych orzeczeniach. Obaj bowiem aktywnie uczestniczyli w pobiciu pokrzywdzonego używając siły fizycznej, a swoim zachowaniem spowodowali u niego lekkie uszkodzenie ciała. Jeżeli mogliby być więc skazani za o wiele łagodniejsze w skutkach następstwa swojego działania i o wiele mniej agresywne zachowanie, jeżeli oczywiście zrealizowałoby ono wszystkie ustawowe znamiona przestępstwa, to tym bardziej zasadne było uznanie oskarżonych za winnych czynu będącego przedmiotem niniejszego postępowania. W realiach niniejszej sprawy oskarżeni pokrzywdzonego przewrócili. Jeden z nich siedział na pokrzywdzonym bijąc go rękoma, a drugi kopał pokrzywdzonego. Obaj działali umyślnie, w zamiarze narażenia pokrzywdzonego na bezpośrednie niebezpieczeństwo nastąpienia skutku w postaci średnich lub ciężkich obrażeń ciała, powodując zarazem skutek w postaci lekkiego uszkodzenia ciała.

Stosownie do wyroku SN z dnia 04.10.2005 r., sygn. akt VKK 211/05: „Jeżeli uczestnik bójki, w której człowiek narażony był na utratę życia lub ciężki uszczerbek na zdrowiu, spowodował umyślnie naruszenie czynności narządu ciała lub rozstrój zdrowia innej osoby na czas powyżej 7 dni, to czyn jego, dla pełnej charakterystyki prawnokarnej, powinien być kwalifikowany jako jedno przestępstwo określone przepisach art. 158 § 1 w zbiegu z art. 157 § 1 k.k. i w zw. z art. 11 § 2 k.k.

Podobnie SN w wyroku z dnia 11.02.2003 r., sygn. akt IV KKN 243/00, OSNKW 2003/5-6/51 podał, że: „Skoro uczestnik bójki, w której człowiek narażony był na utratę życia lub ciężki uszczerbek na zdrowiu, spowodował umyślnie naruszenie czynności narządu ciała lub rozstrój zdrowia innej osoby na czas powyżej siedmiu dni, to jego czyn - dla pełnej charakterystyki prawnokarnej - powinien być kwalifikowany jako jedno przestępstwo, określone w art. 158 § 1 k.k. i art. 157 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k”. O tych dwóch ostatnich orzeczeniach Sąd wspomniał tylko na marginesie, gdyż w przedmiotowej sprawie doszło do powstania lekkiego uszkodzenia ciała pokrzywdzonego. Został on narażony natomiast na powstanie skutku w postaci średniego lub ciężkiego uszkodzenia ciała. Dla oddania całej kryminalnej zawartości bezprawności czynu P. K. i R. K. należało przyjąć taką kwalifikację prawną jaką zaproponował oskarżyciel publiczny w akcie oskarżenia.

Przedmiotem przestępstwa z art. 157 kk jest zdrowie. Jest to przestępstwo materialne. Skutkiem stanowiącym znamię przestępstwa z art. 157 k.k. jest "inne" niż w art. 156 § 1 k.k. naruszenie czynności ciała lub rozstrój zdrowia, trwające dłużej niż siedem dni, czyli do jego znamion należy skutek w postaci spowodowania średniego (§ 1) i lekkiego (§ 2) uszczerbku na zdrowiu. Kategorię "innych" niż w art. 156 § 1 k.k. uszczerbków ciała ustawodawca podzielił na dwie grupy, według kryterium czasu ich trwania - powyżej siedmiu dni (średnie) i poniżej siedmiu dni (lekkie). Osoba ofiary i jej stosunek do sprawcy nie ma znaczenia dla samego bytu przestępstwa z art. 157 kk. Ustawodawca nie uzależnia od istnienia i rodzaju tego stosunku bytu czynu zabronionego ani łagodniejszego lub surowszego potraktowania sprawcy. Jest to przestępstwo powszechne. Przestępstwo z art. 157 § 1 i 2 kk może zostać popełnione umyślnie, w obu postaciach zamiaru. ( zob. Budyn-Kulik Magdalena, Kozłowska-Kalisz Patrycja, Kulik Marek, Mozgawa Marek: Komentarz do art.157 kodeksu karnego (Dz.U.97.88.553), [w:] M. Mozgawa (red.), M. Budyn-Kulik, P. Kozłowska-Kalisz, M. Kulik, Kodeks karny. Komentarz praktyczny, Oficyna, 2010, wyd. III).

Dokonując subsumcji stanu faktycznego pod odpowiedni przepis prawa wskazać należy, iż oskarżeni w dniu 16 czerwca 2012 r. w C., działając wspólnie i w porozumieniu wzięli udział w pobiciu A. S. w ten sposób, że uderzali go rękami po twarzy i kopali nogami po głowie i plecach, w następstwie czego pokrzywdzony doznał powierzchownych zadrapań naskórka twarzy, stłuczenia nadgarstka prawego i ręki lewej, a powyższe obrażenia spowodowały naruszenie czynności narządów ciała i rozstrój zdrowia trwający nie dłużej niż 7 (siedem) dni, czym narazili pokrzywdzonego na bezpośrednie niebezpieczeństwo nastąpienia skutku określonego w art. 156 § 1 kk lub art. 157 § 1 kk. Zachowaniem tym wyczerpali ustawowe znamiona występku z art. 158 § 1 kk i art. 157 § 2 kk w zw. z art. 11 § 2 kk.

Sąd uznał oskarżonego P. K. za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu, opisanego w części wstępnej wyroku, z tym że przyjął ponadto, iż naraził on pokrzywdzonego A. S. na bezpośrednie niebezpieczeństwo nastąpienia skutku określonego w art. 156 § 1 kk lub art. 157 § 1 kk, tj. występku z art. 158 § 1 kk i art. 157 § 2 kk w zw. z art. 11 § 2 kk i za to na podstawie art. 158 § 1 kk przy zast. art. 11 § 3 kk orzekł karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności.

Na podstawie art. 69 § 1 i 2 k.k. i art. 70 § 1 pkt 1 k.k. wykonanie orzeczonej oskarżonemu P. K. kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesił na okres próby 3 (trzech) lat.

Na podstawie art. 71 § 1 k.k. Sąd orzekł wobec oskarżonego P. K. karę grzywny w wysokości 50 (pięćdziesięciu) stawek dziennych ustalając wymiar jednej stawki na kwotę 10 (dziesięciu) zł.

Sąd uznał oskarżonego R. K. za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu, opisanego w części wstępnej wyroku, z tym że przyjął ponadto, iż naraził on pokrzywdzonego A. S. na bezpośrednie niebezpieczeństwo nastąpienia skutku określonego w art. 156 § 1 kk lub art. 157 § 1 kk, tj. występku z art. 158 § 1 kk i art. 157 § 2 kk w zw. z art. 11 § 2 kk i za to na podstawie art. 158 § 1 kk przy zast. art. 11 § 3 kk orzekł karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności.

Na podstawie art. 69 § 1 i 2 k.k. i art. 70 § 1 pkt 1 k.k. wykonanie orzeczonej oskarżonemu R. K. kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesił na okres próby 3 (trzech) lat.

Na podstawie art. 71 § 1 k.k. orzekł wobec oskarżonego R. K. karę grzywny w wysokości 50 (pięćdziesięciu) stawek dziennych ustalając wymiar jednej stawki na kwotę 10 (dziesięciu) zł.

Na podstawie art. 627 k.p.k. oraz art. 2 ust 1 pkt 3 i art. 3 ust. 2 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (tekst jednolity Dz. U. z 1983 r. Nr 49, poz. 223 z późn. zm.) Sąd zasądził od oskarżonego P. K. na rzecz Skarbu Państwa opłatę w kwocie 230 zł., a w pozostałym zakresie na podstawie art. 624 § 1 kpk zwolnił oskarżonego od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów procesu.

Na podstawie art. 627 k.p.k. oraz art. 2 ust 1 pkt 3 i art. 3 ust. 2 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (tekst jednolity Dz. U. z 1983 r. Nr 49, poz. 223 z późn. zm.) Sad zasądził od oskarżonego R. K. na rzecz Skarbu Państwa opłatę w kwocie 230 zł., a w pozostałym zakresie na podstawie art. 624 § 1 kpk zwolnił oskarżonego od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów procesu.

Sąd wymierzył karę według swojego uznania, w granicach określonych przez ustawę, bacząc, by jej dolegliwość nie przekraczała stopnia winy, uwzględniając stopień społecznej szkodliwości czynu oraz biorąc pod uwagę cele zapobiegawcze i wychowawcze, które ma osiągnąć w stosunku do skazanych, a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa.

Jako okoliczność obciążającą co do wymiaru kary
Sąd wziął pod uwagę fakt, iż zarzucanego im czynu dopuścili się po spożyciu alkoholu, który potęguje agresję. Ponadto oskarżony R. K. był karany sądownie.

Oskarżeni są osobą młodymi, pracują, maja na utrzymaniu dzieci. Nie było by więc zasadne orzeczenie wobec nich bezwzględnej kary pozbawienia wolności. Z uwagi na to, Sąd warunkowo zawiesił jej wykonanie na okres próby.

Instytucja warunkowego zawieszenia wykonania kary weszła na stałe do ustawodawstwa z chwilą, gdy karę przestano ujmować w kategoriach odpłaty za wyrządzone przestępstwem zło, a zaczęto postrzegać jako środek polityki karnej, za pomocą którego można osiągnąć określone cele, w szczególności polegające na zapobiegnięciu popełnienia przestępstwa w przyszłości. Zapobieżenie powrotowi do przestępstwa jest minimalnym zadaniem kary, ale wystarczającym dla oceny, czy można zastosować warunkowe zawieszenie wykonania kary. Zadaniem bardziej ambitnym jest takie oddziaływanie na postawę skazanego aby przyjęte w porządku prawnym normy postępowania uznał za normy, którymi kieruje się we własnym postępowaniu.

Realną dolegliwością będzie dla oskarżonych orzeczona kara grzywny.

O kosztach postępowania Sąd orzekł jak wyżej, mając na uwadze fakt, iż osiągają oni dochody oraz posiadają majątek, chociażby w postaci samochodów, z drugiej jednak strony mają na utrzymaniu dzieci.