Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Opolu

UZASADNIENIE

postanowienia z dnia 17 kwietnia 2024 r.

Powód M. W. w pozwie z dnia 8 lutego 2024 r. wniósł o zniesienie ciążącego na powodzie obowiązku alimentacyjnego na rzecz córki J. W., poczynając od dnia 1 października 2023 r.

Pismem z dnia 27 lutego 2024 r. dziadek pozwanej J. H. K. poinformował, że J. W. nie jest w stanie odebrać przesyłki poleconej, ponieważ studiuje za granicą.

Pozwana J. W. wskazała swój adres zamieszkania - na terenie Niemiec (k. 30-32, 41-42).

Mając na względzie, że pozwana (wierzyciel alimentacyjny) zamieszkuje na terenie Niemiec, a stosunek alimentacyjny wynika ze stosunku pokrewieństwa (ojciec – córka) w niniejszej sprawie odnośnie jurysdykcji znajdują zastosowanie przepisy Rozporządzenia Rady (WE) nr 4/2009 z dnia 18 grudnia 2008r. w sprawie jurysdykcji, prawa właściwego, uznawania i wykonywania orzeczeń oraz współpracy w zakresie zobowiązań alimentacyjnych.

Stosownie do treści art. 3 ww. rozporządzenia sądami, które mają jurysdykcję do rozpoznania spraw dotyczących zobowiązań alimentacyjnych w państwach członkowskich są: a) sąd zwykłego miejsca pobytu pozwanego; lub b) sąd zwykłego miejsca pobytu wierzyciela; lub c) sąd, który zgodnie z prawem sądu ma jurysdykcję do prowadzenia postępowania dotyczącego statusu osoby, w przypadku gdy sprawa dotycząca zobowiązań alimentacyjnych jest związana z tym postępowaniem, chyba że jurysdykcja ta wynika tylko z obywatelstwa jednej ze stron; lub d) sąd, który zgodnie z prawem sądu jest właściwy do prowadzenia postępowania dotyczącego odpowiedzialności rodzicielskiej, w przypadku gdy sprawa dotycząca zobowiązań alimentacyjnych jest związana z tym postępowaniem, chyba że jurysdykcja ta wynika tylko z obywatelstwa jednej ze stron.

Z przepis art. 4 ww. rozporządzenia zaś wynika, iż strony mogą umówić się, że wymieniony w tym artykule sąd będzie miał jurysdykcje do rozstrzygnięcia ich sporu; natomiast art. 5 stanowi, iż niezależenie od jurysdykcji wynikającej z innych przepisów tego rozporządzenia sąd państwa członkowskiego, uzyskuje jurysdykcję, jeżeli pozwany wda się w spór przed tym sądem. Zasady tej nie stosuje się jeżeli pozwany wdaje się w spór w celu podniesienia zarzutu braku jurysdykcji.

Przenosząc powyższe rozważania na grunt niniejszej sprawy wskazać należy, iż Sąd Rejonowy w Opolu nie ma jurysdykcji do rozpoznawania przedmiotowej sprawy ani na podstawie art. 3 ani na podstawie art. 4 Rozporządzenia Rady (WE) nr 4/2009 z dnia 18 grudnia 2008 r. w sprawie jurysdykcji, prawa właściwego, uznawania i wykonywania orzeczeń oraz współpracy w zakresie zobowiązań alimentacyjnych albowiem nie jest ani sądem wymienionym w cytowanym wyżej art. 3, ponieważ a) pozwana jak i b) wierzycielka mieszka na terenie Niemiec, ani też strony nie dokonały wyboru sądu.

Sąd Rejonowy w Opolu uzyskałby jurysdykcję do rozpoznawania sprawy jedynie w sytuacji gdy pozwana wdałaby się w spór przed tut. sądem i nie podniosłaby zarzutu braku jurysdykcji. Tymczasem pozwana nie wdała się w spór i wyraźnie wniosła o odrzucenie pozwu z powodu braku jurysdykcji.

W tej sytuacji Sąd Rejonowy w Opolu nie posiada jurysdykcji do rozpoznawania niniejszej sprawy. W sprawie nie znajduje też zastosowania art. 8 ww. rozporządzenia dotyczący jurysdykcji w sprawach o zmianę orzeczenia, bowiem przepis ten także wskazuje na sąd zwykłego miejsca pobytu wierzyciela.

W myśl art. 1099 § 1 k.p.c. brak jurysdykcji krajowej sąd bierze pod rozwagę z urzędu w każdym stanie sprawy. W razie stwierdzenia braku jurysdykcji krajowej sąd odrzuca pozew lub wniosek.

Art. 10 powołanego rozporządzenia również stanowi, że jeżeli wytoczono powództwo przed sądem państwa członkowskiego w sprawie, w której sąd ten nie ma jurysdykcji na mocy niniejszego rozporządzenia sąd ten stwierdza z urzędu brak swojej jurysdykcji.

Wobec powyższego, pozew należało odrzucić.