Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Opolu

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

  Dnia 11 lipca 2017 roku

Sąd Rejonowy w Opolu Wydział VII Karny w składzie:

Przewodniczący SSR Hubert Frankowski

Protokolant ST. sek. sąd. Anna Kowalczyk

w obecności Prokuratora Prokuratury Rejonowej w Opolu Alicja Domaradzka

po rozpoznaniu dnia 11 lipca 2017 roku

sprawy

A. P.

córka A., I. z d. N.

urodz. (...), w B.

Oskarżonej o to, że:

W dniach 13-14.11.2016r. w O., przy ul. (...) działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej poprzez wprowadzenie w błąd pracownika hotelu co do możliwości uregulowania opłaty za usługę hotelarską i konsumpcję artykułów spożywczych oraz usługi dodatkowe doprowadziła do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 548zł wynajmując pokój hotelowy i nie regulując opłaty za pobyt i konsumpcję oraz nie zwracając dwóch kart hotelowych wartości 80zł w B. (...) HOTEL (...),

tj. o przestępstwo określone w art 286§1 kk.

1.na podstawie art. 66 § 1 i 2 kk i art. 67 § 1 kk postępowanie karne o czyn opisany w części wstępnej wyroku przy przyjęciu, że stanowi on wypadek mniejszej wagi z art. 286 §1 kk w zw. z art. 286 § 3 kk warunkowo umarza oskarżonej A. P. na okres próby 1 ( jednego ) roku,

2.na podst. art. 627 kpk przy zast. art. 629 Kpk zasądza od oskarżonej na rzecz Skarbu Państwa tytułem kosztów sądowych kwotę 130 złotych.

UZASADNIENIE

Sąd Rejonowy ustalił w sprawie

co następuje:

W dniu 12 listopada 2016 roku A. P., po uprzednim dokonaniu rezerwacji na portalu booking.com, wraz z K. W. zgłosiła się do hotelu (...), usytuowanego w O. przy ulicy (...).

W trakcie meldowania wymieniona opłaciła należność za pobyt w kwocie 171 zł, który obejmował okres do dnia 13 listopada 2016 roku.

W dniu 13 listopada 2016 roku A. P., mając świadomość, że nie posiada środków finansowych na pokrycie należności za usługi hotelowe oraz kolejny nocleg, udała się do recepcji, gdzie przedłużyła pobyt o jedną dobę, tj. do dnia 14 listopada 2016 roku. W tym samym dniu wymieniona skorzystała również z m. baru, a także usług hotelowych i gastronomicznych takich jak śniadanie, obiad oraz sauna.

W dniu 14 listopada 2016 roku A. P. oraz K. W., nie mając zamiaru uiszczenia należności za pobyt obejmujący okres od dnia 13 listopada 2016 roku do dnia 14 listopada 2016 roku, poprosili pracownika hotelu o uruchomienie sauny. Kiedy pracownik hotelu udał się do sauny, A. P. oraz K. W., nie zgłaszając się do recepcji i nie zdając dwóch kart hotelowych, opuścili hotel i udali się w nieznanym kierunku.

A. P. oraz K. W. przebywali w hotelu (...) od dnia 12 listopada 2016 roku do dnia 14 listopada 2016 roku. Wymienieni uiścili jedynie należność za pierwszą dobę pobytu, tj. 171 zł. Z kolei rachunek za drugą dobę oraz posiłki, w tym m. bar i usługi hotelowe wyniosły 548 zł.

W dniu 02 lutego 2017 roku A. P. oddała jedną kartę hotelową wartą 40 zł, a w dniu 16 lutego uiściła kwotę w wysokości 508 zł.

Dowody:

⚫

rachunek - k. 3,

⚫

rachunek za naprawienie szkody - k. 21,

⚫

zeznania świadka W. S. - k. 1-2, 60-61,

⚫

częściowo wyjaśnienia oskarżonej - k. 14-15, 18-19, 20, 59-60.

A. P. urodziła się (...) w B.. Jest bezdzietną panną. Posiada wykształcenie gimnazjalne. Jest uczennicą (...) w O.. Nie posiada majątku o istotnej wartości.

Oskarżona nie była dotąd karana sądownie.

Dowody:

⚫

dane o karalności z K. - k. 11, 57,

⚫

dane osobopoznawcze - k. 16,

⚫

informacja o dochodach - k. 35, 41-42.

Przesłuchiwana w toku postępowania przygotowawczego A. P. przyznała się do popełnienia zarzucanego jej czynu, wskazując przy tym, że przedłużyła pobyt o jedna dobę, bowiem jej były partner K. W. zapewniał ją, że posiada środki finansowe na pokrycie kolejnego noclegu. Oskarżona wskazała także, że w momencie, w którym okazało się, że K. W. nie ma żadnych pieniędzy, pracownik hotelu zeskanował jej dowód osobisty i wyznaczył kilkudniowy termin na spłatę zobowiązań. Nadto dodała, że jej były partner zobowiązał się do spłaty należności, a co więcej w dniu rozstania zapewnił ja, że rachunek za pobyt i posiłki został uregulowany. Dodatkowo oskarżona wyraziła skruchę oraz żal i wniosła o warunkowe umorzenie postępowania karnego.

/k. 14-15, 18-19, 20, 59-60/

Sąd Rejonowy zważył w sprawie,

co następuje :

W świetle zebranego w przedmiotowej sprawie materiału dowodowego zarówno sprawstwo jak i wina oskarżonej A. P. co do popełnienia przypisanego jej ostatecznie czynu nie budziły najmniejszych wątpliwości. Już w tym miejscu wskazać należy, że przypisane oskarżonej zachowanie karalne, z uwagi na ogół okoliczności sprawy, w tym zwłaszcza niewielką społeczną szkodliwość czynu, współudział osoby trzeciej, Sąd uznał za wypadek mniejszej wagi określony w art. 286 § 1 i 3 k.k., co uzasadniało zmianę - w stosunku do określonej w akcie oskarżenia - kwalifikacji prawnej tego czynu. Jednocześnie ogół ustalonych okoliczności przy spełnieniu ustawowych przesłanek przemawiał za zastosowaniem względem oskarżonej A. P. środka probacyjnego w postaci warunkowego umorzenia postępowania.

Zgodnie z treścią art. 66 § 1 k.k. sąd może warunkowo umorzyć postępowanie karne, jeżeli wina i społeczna szkodliwość czynu nie są znaczne, okoliczności jego popełnienia nie budzą wątpliwości, a postawa sprawcy niekaranego za przestępstwo umyślne, jego właściwości i warunki osobiste oraz dotychczasowy sposób życia uzasadniają przypuszczenie, że pomimo umorzenia postępowania będzie przestrzegał porządku prawnego, w szczególności nie popełni przestępstwa. Jednocześnie zgodnie z treścią art. 66 § 2 k.k. warunkowego umorzenia postępowania nie stosuje się do sprawcy przestępstwa zagrożonego karą przekraczającą 5 lat pozbawienia wolności.

I.

W świetle zebranego w sprawie materiału dowodowego nie mogły budzić wątpliwości sprawstwo, zawinienie oraz okoliczności popełnienia przez oskarżoną A. P. zarzucanego jej czynu zabronionego.

Ustalając stan faktyczny w przedmiotowej sprawie Sąd wziął pod uwagę dowody osobowe oraz dowody z dokumentów. Sąd uwzględnił zatem rzeczowe oraz stanowcze zeznania świadka W. S. oraz wyjaśnienia oskarżonej A. P., w zakresie w jakim nie kwestionowała swojego sprawstwa, a także dowody z dokumentów w postaci: rachunku za posiłki, rachunku za naprawienie szkody, karty karnej, danych osobopoznawczych i informacji o dochodach.

W oparciu o zeznania świadka W. S., czyli pracownika hotelu (...), ustalono, że w dniu 12 listopada 2016 roku A. P., po uprzednim dokonaniu rezerwacji na portalu booking.com, wraz z K. W. zgłosiła się do hotelu (...), usytuowanego w O. przy ulicy (...). W trakcie rejestracji wymieniona opłaciła należność za pobyt w kwocie 171 zł, który obejmował okres do dnia 13 listopada 2016 roku. Następnie w dniu 13 listopada 2016 roku A. P. przedłużyła pobyt o jedną dobę, tj. do dnia 14 listopada 2016 roku, a ponadto skorzystała z różnego rodzaju usług hotelowych oraz gastronomicznych, za które w dalszej kolejności nie uiściła zapłaty, gdyż w dniu 14 listopada 2016 roku, w czasie kiedy pracownik hotelu udał się do sauny, celem jej uruchomienia, A. P. oraz jej partner, nie zgłaszając się do recepcji i nie zdając dwóch kart hotelowych oraz nie regulując rachunku za pobyt, opuścili hotel i udali się w nieznanym kierunku, powodując przez to straty w łącznej kwocie 548 zł.

Z uwagi na powyższe Sąd uwzględnił wyjaśnienia oskarżonej A. P. jedynie w zakresie, w jakim przyznała się do popełnienia zarzucanego jej czynu, wskazując przy tym, że w dniu 16 lutego 2016 roku uiściła należność w kwocie 508 zł, a w dniu 02 lutego 2017 roku zdała jedną kartę hotelową. Sąd nie dał natomiast wiary tłumaczeniom oskarżonej w pozostałym zakresie, a w szczególności odnośnie posiadania środków finansowych przez K. W., a także odroczonego terminu płatności wyznaczonego przez pracownika hotelu, jako że były one rozbieżne z wersją podaną przez świadka W. S.. Zgodnie z tą wersją oskarżona A. P. oraz K. W. opuścili hotel pod nieobecność pracownika recepcji, nie zgłaszając się do recepcji i nie zdając dwóch kart hotelowych oraz nie regulując rachunku za pobyt („Do godz. 12:00 dnia 14.11.2016r. osoby te miały opuścić pokój, gdy tego nie zrobiły pracownik recepcji udał się do ich pokoju stwierdzając, że te osoby opuściły pokój nie płacąc za ww. towary i usługi. Najprawdopodobniej opuścili pokój, gdy zażyczyli sobie skorzystania z sauny. Wtedy pracownik recepcji udał się włączyć saunę, w tym czasie pod nieobecność pracownika recepcji opuścili budynek nie zdając dwóch kart hotelowych o łącznej wartości 80 zł”, k. 1-2). W tej sytuacji wyjaśnienia w tym zakresie potraktować należy jako przyjętą - acz nieudolną - linię obrony, stanowiącą próbę umniejszenia swojej winy i zminimalizowania konsekwencji prawnych zdarzenia. Ostatecznie należy jednak zauważyć, że oskarżona przyznała się do zarzucanego jej czynu, wyraziła skruchę oraz naprawiła szkody w całości, w tym za ówczesnego partnera, który takiej woli nie przejawił.

Reasumując, zgromadzony w przedmiotowej sprawie materiał dowodowy dał podstawy do przyjęcia, iż oskarżona A. P. w dniach 13-14.11.2016r. w O. przy ul. (...), działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, poprzez wprowadzenie w błąd pracownika hotelu co do możliwości uregulowania opłaty za usługę hotelarską i konsumpcję artykułów spożywczych oraz usługi dodatkowe doprowadziła do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 548 zł wynajmując pokój hotelowy i nie regulując opłaty za pobyt i konsumpcję oraz nie zwracając dwóch kart hotelowych o wartości 80 zł w B. Western Hotel (...). Zachowanie oskarżonej wyczerpało zatem dyspozycje art. 286 § 1 k.k. - przy czym - o czym poniżej - czyn popełniony przez oskarżoną stanowi w ocenie Sądu wypadek mniejszej wagi.

Zgodnie z art. 286 § 1 k.k. odpowiedzialność karną na podstawie tego przepisu ponosi ten, kto w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, doprowadza inną osobę do niekorzystnego rozporządzenia własnym lub cudzym mieniem za pomocą wprowadzenia jej w błąd albo wyzyskania błędu lub niezdolności do należytego pojmowania przedsiębranego działania.

Przestępstwo oszustwa jest przestępstwem powszechnym, co oznacza, że może być popełnione przez każdy podmiot zdolny do ponoszenia odpowiedzialności karnej.

Zachowanie karalne sprawcy czynu opisanego treścią art. 286 § 1 k.k. polega na doprowadzeniu innej osoby do niekorzystnego rozporządzenia własnym lub cudzym mieniem za pomocą między innymi wprowadzenia jej w błąd. Wprowadzenie w błąd oznacza zachowanie prowadzące do wywołania u innej osoby fałszywego odzwierciedlenia rzeczywistości w świadomości tej osoby. Wprowadzenie w błąd może zostać osiągnięte także poprzez przemilczenie, tzn. zaniechanie poinformowania o faktycznym, prawdziwym stanie rzeczy.

Przedmiotem wykonawczym oszustwa jest mienie w szerokim znaczeniu, obejmującym zarówno uszczerbek majątkowy jak i utracone korzyści, jeżeli są następstwem niekorzystnego rozporządzania mieniem. Mienie w rozumieniu art. 286 k.k. obejmuje zatem wszelkie prawa majątkowe i obligacyjne, w tym także usługi i świadczenia. Korzyść jako znamię oszustwa należy pojmować szeroko, gdyż polegać ona może na uzyskaniu zysku (zwiększeniu aktywów) albo na zmniejszeniu pasywów. Dążenie sprawcy oszustwa może obejmować zarówno korzyść własną jak i korzyści dla kogoś innego.

Przestępstwo oszustwa ma charakter materialny, tzn., że dla jego bytu niezbędne jest wystąpienie skutku w postaci niekorzystnego rozporządzenia mieniem przez pokrzywdzonego.

Czyn stypizowany w artykule 286 § 1 k.k. należy do kategorii przestępstw umyślnych, wymagających dla swej realizacji szczególnej postaci zamiaru bezpośredniego - zamiaru szczególnie zabarwionego (dolus directus coloratus). Wyraz temu dał Sąd Najwyższy, który w wyroku z dnia 11.02.2009 r., III KK 245/08, stwierdził, że: „określone w art. 286 k.k. przestępstwo oszustwa jest przestępstwem umyślnym, zaliczanym do tzw. celowościowej odmiany przestępstw kierunkowych. Ustawa wymaga, aby zachowanie sprawcy było ukierunkowane na określony cel, którym w przypadku oszustwa jest osiągnięcie korzyści majątkowej. Sprawca podejmując działanie, musi mieć wyobrażenie pożądanej dla niego sytuacji, która stanowić ma rezultat jego zachowania. Powyższe ujęcie znamion strony podmiotowej wyklucza możliwość popełnienia oszustwa z zamiarem ewentualnym, zamiar bezpośredni winien obejmować zarówno cel, jak i sam sposób działania zmierzający do zrealizowania tego celu. Sprawca musi chcieć takiego właśnie sposobu działania w celu osiągnięcia korzyści majątkowej i cel ten musi stanowić punkt odniesienia każdego ze znamion przedmiotowych przestępstwa. Przypisując sprawcy popełnienie przestępstwa określonego w art. 286 § 1 k.k., należy wykazać, że obejmował on swoją świadomością i zamiarem bezpośrednim (kierunkowym) nie tylko to, że wprowadza w błąd inną osobę (względnie wyzyskuje błąd), ale także i to, że doprowadza ją w ten sposób do niekorzystnego rozporządzenia mieniem - i jednocześnie chce wypełnienia tych znamion”. Tym samym elementy przedmiotowe oszustwa muszą mieścić się w świadomości sprawcy i muszą być objęte jego wolą. Sprawca nie tylko musi chcieć uzyskać korzyść majątkową, lecz musi także chcieć w tym celu użyć określonego sposobu działania lub zaniechania. Nie można bowiem uznać za wypełnienie znamion strony podmiotowej oszustwa sytuacji, w której chociażby jeden z wymienionych wyżej elementów nie jest objęty świadomością sprawcy. Brak jest również realizacji znamion strony podmiotowej w przypadku, gdy sprawca chociażby jednego z wymienionych elementów nie obejmuje chęcią, lecz tylko się godzi. Oszustwo zatem z punktu widzenia znamion strony podmiotowej może być popełnione wyłącznie z zamiarem bezpośrednim, szczególnie zabarwionym, obejmującym zarówno cel jak i sposób działania sprawcy (zob. wyrok SN z dnia 22.11.1973 r., III KR 278/73).

Przenosząc powyższe rozważania na grunt niniejszej sprawy nie może budzić najmniejszych wątpliwości, że oskarżona swoim zachowaniem wyczerpała znamiona występku z art. 286 § 1 k.k. Zachowanie oskarżonej wymierzone było w dobro prawne będące przedmiotem ochrony przestępstwa oszustwa z art. 286 k.k., tj. mienie. Jednocześnie oskarżona z uwagi na powszechny charakter przestępstwa oszustwa spełniała wymagania podmiotowe sprawcy omawianego występku. Zachowanie oskarżonej miało nadto postać doprowadzenia do niekorzystnego rozporządzenia mieniem. W okolicznościach sprawy nie budziło również żadnych wątpliwości, że oskarżona działała umyślnie i to z zamiarem bezpośrednim. Świadczyły o tym okoliczności sprawy, a w szczególności fakt, iż oskarżona wiedząc, że nie posiada środków finansowych na pokrycie należności za usługi hotelowe oraz kolejny nocleg, przedłużyła pobyt o jedną dobę, tj. do dnia 14 listopada 2016 roku, korzystając przy tym z różnego rodzaju usług hotelowych, a następnie ukradkiem opuściła hotel nie zdając kart hotelowych.

W ocenie Sądu zachowanie oskarżonej A. P. stanowi jednak wypadek mniejszej wagi z art. 286 § 1 w zw. z art. 286 § 3 k.k. W judykaturze ugruntowany jest pogląd, że o zakwalifikowaniu zachowania jako wypadku mniejszej wagi decydować powinny te okoliczności, które zaliczane są do znamion czynu zabronionego. Za wypadek mniejszej wagi uznaje się zatem te odmiany czynów typu podstawowego, w których stopień społecznej szkodliwości oraz wina sprawcy są znacznie niższe niż w przypadku typu podstawowego. W świetle powyższego stopień społecznej szkodliwości czynu jest podstawowym kryterium oceny czy dany czyn można zakwalifikować jako wypadek mniejszej wagi, czy też nie. Dla takiej oceny natomiast nie pozostaje obojętna ocena sprawcy przez pryzmat społecznej szkodliwości jego zachowania. W przedmiotowej sprawie - zdaniem Sądu - społeczna szkodliwość działania oskarżonej, przy uwzględnieniu rozmiaru wyrządzonej szkody, która ostatecznie została naprawiona w całości oraz okoliczności popełnienia przedmiotowego czynu zabronionego, przy współudziale osoby trzeciej, charakteryzuje się niewielkim stopniem społecznej szkodliwości czynu.

Reasumując sprawstwo, zawinienie oraz okoliczności popełnienia przez oskarżoną A. P. przypisanego jej przestępstwa nie budziły żadnych wątpliwości.

II.

Kolejną przesłanką warunkowego umorzenia postępowania jest nieznaczny stopień winy sprawcy oraz społecznej szkodliwości czynu. Przesłanki te występować muszą przy tym kumulatywnie. Wina sprawcy ma miejsce wówczas, gdy można mu zarzucić, że w czasie czynu nie dał posłuchu normie prawnej. Natomiast na ocenę stopnia społecznej szkodliwości mają wpływ okoliczności wymienione w treści art. 115 § 2 k.k. a to: rodzaj naruszonego dobra, rozmiar szkody, okoliczności popełnienia czynu, waga i rodzaj naruszonych przez sprawcę obowiązków i reguł ostrożności, postać zamiaru, motywacja sprawcy. W przedmiotowej sprawie przesłanki te zostały spełnione, albowiem biorąc pod uwagę takie okoliczności jak nieprzemyślane działanie wywołane zaistniałą sytuacją oraz stosunkowo niewielka szkoda, która co istotne została wyrównana, można było przyjąć, iż stopień winy sprawcy i społecznej szkodliwości czynu nie był znaczny.

III.

Za warunkowym umorzeniem postępowania przemawiać też musi pozytywna prognoza kryminologiczna wynikająca z właściwości, warunków osobistych oraz dotychczasowego sposobu życia sprawcy niekaranego dotąd za przestępstwo umyślne. Oskarżona i te warunki spełniła, albowiem nie była ona uprzednio karana sądownie, choćby za przestępstwo nieumyślne, jest osobą młodą w przededniu kariery zawodowej, prowadzi ustabilizowany tryb życia (uczy się i praktykuje), a jej postawa zaprezentowana w toku postępowania (przyznanie się do winy, wyrażenie żalu oraz skruchy) pozwoliła przyjąć, iż popełnione przez nią przestępstwo miało charakter epizodyczny i w przyszłości pomimo warunkowego umorzenia postępowania będzie ona przestrzegać porządku prawnego.

IV.

Spełniony został także wymóg z art. 66 § 2 k.k., bowiem czyn przypisany oskarżonej zagrożony jest karą pozbawienia wolności do lat dwóch.

Reasumując, wobec realizacji przesłanek z art. 66 § 1 i 2 k.k. oraz naprawienia szkody w całości w toku postępowania, zasadnym było zastosowanie względem oskarżonej A. P. środka probacyjnego w postaci warunkowego umorzenia postępowania.

Zgodnie z treścią art. 67 § 1 k.k. warunkowe umorzenie następuje na okres próby, który wynosi od roku do lat trzech i biegnie od dnia uprawomocnienia się orzeczenia. W przedmiotowej sprawie, biorąc pod uwagę charakter oraz okoliczności przedmiotowego czynu, Sąd wyznaczył oskarżonej roczny okres próby, wystarczający na weryfikację postawionej wobec niej pozytywnej prognozy kryminologicznej.

Orzeczenie o kosztach postępowania oparte zostało o powołane przepisy prawa i jest konsekwencją wydania w stosunku do oskarżonej wyroku warunkowo umarzającego postępowanie oraz zaistnienia określonych wydatków w trakcie prowadzonego postępowania. Zdaniem Sądu oskarżona będzie w stanie te koszty uiścić.

Mając na uwadze podniesione okoliczności faktyczne i powołane przepisy prawa orzeczono jak w sentencji wyroku.